Wat ben ik blij dat ik voet bij stuk gehouden heb, naar mijn hart geluisterd heb, en mijn kleine jongetje zijn gang heb laten gaan toen ik van alle kanten te horen kreeg (inclusief van JF) dat hij te verwend was en ik te laks. Ik wist pertinent zeker dat ik NIET laks was.
Mijn principe was wel dat ik Aliosha niet liet huilen, maar naar hem toesnelde zogauw hij een kik gaf. Alleszins het eerste levensjaar, en eigenlijk nog het grootste stuk van het tweede ook.
En ja het was uitputtend, bijna onmenselijk zwaar bij tijden, maar ik ben er doorgeraakt. En het heeft zijn vruchten afgeworpen, rijkelijk zelfs.
Sinds een jaar of wat zijn de commentaren omgeslagen in veriaties op "Wat een lief en rustig jongetje!"
En dat is hij ook. Maar hij kan evengoed volledig uit de bol gaan met zijn nichtje Helena, en schaterlachen dat het een lieve lust is.
Hij lijkt mij goed aangepast, sociaal, enorm redelijk voor een ukkie van nog geen drie. Bovenal voelt hij zich bemind en gerespecteerd door zijn beide ouders. Ik denk dat het daardoor komt dat hij zo lief is.
Ik vind hem niet gemakkelijk, nochthans, want hij heeft zijn eigen sterke wil (vanzelf, we hebben nooit geprobeerd om die te breken zoals zo vaak zo routineus en onnadenkend gedaan wordt), maar het is een zalig jongetje, en we zijn allebei elke dag erg dankbaar dat we dit kindje met al zijn kapoenenstreken en guitige oogjes en getater en huilbuien mogen meemaken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hai,
Kriebelen je vingers? Schrijf mij gerust een lijntje, of twee, of twintig...