Viva de butternut!

Vandaag al mijn (nog halfgroene) butternut pompoenen geoogst omdat er nachtvorst dreigt. Ik ben redelijk dol op deze zelf geselecteerde variëteit omdat ze ook zonder bestuiving vruchten
maakt. Parthenocarp heet dat met een geleerd woord. Handig in koude zomers of jaren met
weinig insecten. Er zit dan wel helemaal geen zaad in, of een paar platte zaden. Dan moet je
met de hand bestuiven als je zaad wil. Gelukkig kan ik dat!

Slechts een 5-tal geoogste butternuts hebben de karakteristieke zalmrose/beige schilkleur die op
rijpheid duidt, maar verreweg de meerderheid heeft nog groen en witte strepen. Dat gaat problemen
geven voor de bewaarbaarheid (meestal kan ik mijn butternuts zonder problemen tot eind mei
bewaren, ook een gevolg van mijn selectie :-D).
Hoe het komt dat ze nog niet rijp zijn? Andere jaren is dat wel het geval, maar dit jaar, met de
grote droogte zijn de planten tot begin september klein gebleven, en pas eind september maakten
ze volop bloemen.

Van de pompoenen die niet op de hakselhout heuvels stonden is er niet één die de droogte
overleefd heeft. Voor wie nog overtuigd moest worden: mulch werkt! In dit geval een meter mulch!
Ik had voor deze eigenlijk ook geen hoop meer, maar met die warme nazomer
hebben ze hun beste hechtrankje voorgezet en hebben ze alles in sneltempo afgewerkt.

't Is eigenlijk wel triest dat ik alles heb moeten uitdoen, want de planten waren ook nu nog dapper
nieuwe bloemen en jonge vruchtjes aan het maken. De eenden, die gisteren mijn enige overlevende
rode kool vermassacreerd hebben, beginnen nu in hun zoektocht naar sappig groen ook het
pompoenenblad te eten...

Qua hoeveelheid is de oogst goed te noemen: 55 pompoen van 12 planten. 4 of meer per stuk,
daar mag een mens niet van klagen! De allerzwaarste pompoen weegt 3,5 kg, maar er zitten ook
wel een paar kleine tussen (700g) en 5 met grote barsten (door de afwisseling droog nat?) met
meestal een laagje was over. Die kunnen maar beter zo snel mogelijk de pot in!

Al bij al toch 2 kruiwagens vol van 12 planten. Voor variabiliteit zou 20 planten beter zijn. 'k Had er 60 gezaaid... Wel, volgend jaar haal ik het misschien wel!

Het grote karton experiment gaat van start

Dik , echt dik karton gekregen in de motoshop. Zo'n 8mm, en stijf, veel steviger dan kartonnen dozen, zelfs als ze twee- of meerlagig zijn. 'k Ga testen of het voldoende verteert op een winter om erin te kunnen planten in het voorjaar. En anders, ja, dan moeten we nog een jaartje wachten zeker?

Vandaag begonnen met de bodem van één van de swales het dichtst bij de moestuin wat kaal te plukken/harken/snijden. Hierop een laag van dat dik karton gelegd met ca 20 cm overlapping tussen de stukken, en er bovenop een dikke laag houtsnipper mulch van vorig jaar die nu half verteerd is.

Karton gelegd, eerste kruiwagen mulch is gestort.

Half afgewerkt: 2 van de 4 meter.

Afgewerkt

Nu nog wachten op de regen, want als het zo droog blijft gaat het karton niet verteren!

Onze kleine ontdekkingsreiziger...

Eenden zijn groepsdieren, dachten we. Alle eenden die we tot nu toe gehad hebben volgden de troep: ze vinden het niet leuk om ergens alleen achter te blijven. En dit jaar is er een jonge cayuga eend, we noemen hem Little Explorer, die er toch liefst alleen op uit trekt.

Toen hij nog klein was en in de living onder de hittelamp woonde merkten we al dat hij anders was dan de anderen: Als Aliosha hem bij zich nam dan wou hij liever rondlopen en kijken wat er om de hoek was. Alle andere eendjes namen er genoegen mee in Aliosha nek of op zijn buik te liggen.
Het resultaat was vooral eendenkak op het tapijt...

Maar nu hij groot is, blijft hij rondwandelen en alles onderzoeken. Kop tussen de schouders, heel anders dan de anderen die met gestrekte nek rondlopen,  kuiert het beestje op zijn dooie gemakje honderd of meer meter weg van de troep. En in zijn koppie zit een kaart van het terrein, want 's avonds is hij altijd voor donker terug bij het nachthok.

Vannacht een cayuga eend verloren: een vos, of misschien een marter, heeft door de tralies aan de rand van het hok een slapende eend gebeten (er lagen een handvol pluimen buiten het kot). Gezien de mazen van de tralies 5 cm breed zijn kon dat geen reusachtige wonde zijn, maar de inmiddels uitgehongerde ratten moeten het bloed geroken hebben en hebben het dier dan in de kooi verder afgemaakt. Toen ik de eend vond vanmorgen was het hele staartdeel opgegeten en alle ingewanden behalve de gal eruit gehaald en verorberd. Er viel niet eens te achterhalen of het een mannetje of een vrouwtje was...
Ik hoop dat het NIET betekent dat de ratten nu de slapende eenden gaan aanvallen, ook als ze géén wonden hebben, want dan heb ik een serieus probleem...
Langzamerhand dringt zich toch de noodzaak op om het rattenprobleem ingrijpender aan te pakken. Munt lost het probleem hoegenaamd niet op. En hoe kan ik vermijden dat vergiftigde ratten of het gif zelf, als ik al overhaald kan worden om met gif te gaan werken, mijn eigen dieren niet ziek of dood maken?
Rats... :-S

Met nieuwe moed

Ben sinds de 1e kursusdag moestuintuinieren bij Yggdrasil weer volop bezig met tuinplannen. De twee nieuwe moestuinen 680m2 en 511m2 (zie ik het weer te groot?) zijn uitgetekend en worden afgebakend door de binennomheiningen voor de geiten en kippen die Pieter Aerts en co momenteel aan het zetten zijn.

Dé cruciale truuk (behalve het karton en compost om de moestuin te starten) is - denk ik nu - smeerwortel langs de moestuinranden. Massa's mulchmateriaal altijd voorhanden, en het groeit zo dicht zowel boven als ondergronds dat zelfs kweekgras buiten gehouden wordt.

Zal er maar alvast gaan bestellen. Ik hou van die blauwe bloemetjes, of de fel paarse, niet van de flets rose of vuilgele. Effe zoeken of ze die hebben in S. uplandicum. Of de dwergvariëteit is misschien ook leuk, minder geschikt voor mulch weliswaar, maar groenblijvend: dat is toch ook wel tof. En uitzaaiend, LOL.

File: Symphytum officinale 002.JPG - Wikimedia Commons

Stuyland open voor jagers

Juist te weten gekomen dat mijn terrein officieel als jachtgebied geklasseerd staat (de jachtkaarten zijn eindelijk digitaal raadpleegbaar. Ik werd bijna onwel toen ik het zag: het lijkt wel of 90% van Vlaanderen jachtgebied is!). Heb ik daar ooit toestemming voor gegeven? Ik dacht het niet! Gelukkig (heb ik op het nieuws gehoord) kan ik er iets aan doen. De vogelbescherming gaat voor mij de aanvraag indienen om mijn terrein te laten schrappen: Ik ben veel te blij met mijn kerkuilen, wezels, fazanten, marters, hazen, torenvalken enz. om random mannen met geweren de boel onveilig te laten maken. En stel je voor dat ze Knor voor een everzwijn aanzien? Of mijn krielkip voor een fazantenjong? Jagers zijn in geen geval welkom op Stuyland!

Nog iemand geïnteresseerd om te kijken of er in zijn/haar tuin vrijelijk gejaagd mag worden?

Hier is de link naar de campagne van de vogelbescherming: Schiet In Actie: transparante jachtgbieden

Eendenkuikens

"Hej mama, kunnen we geen eitjes uitbroeden? Ik zou zo graag een klein eendje hebben. He, allee nu mama, dat zou toch leuk zijn?"

Zo gaat dat dan door, om de paar uur, tot mama's oren murw gezeurd zijn en ik toegeef. Eigenlijk vind ik het ook wel een uniek avontuur...

Begin april een paar dagen lang (nog warme) eieren verzameld, die in een geleende broedkist gestopt (dankjewel Martin!), religieus een maand lang de eitjes 2 keer per dag omgedraaid, en om de twee dagen wat bevochtigd, en ja hoor, op 6 mei had het eerste ei een piepklein gaatje.  Als we dan floten tegen het ei floot het kuikentje terug: kan niet schattiger!

En toen 24 uur niks meer... Paniek!

Het duurt verschrikkelijk lang bij eenden voor het kuiken er uit is. Na het eerste barstje kan het nog wel 48 uur duren. Genoeg om ongerust over te worden. Maar uiteindelijk lukte het toch. Chipie duwde het dopje van het ei open in mijn hand, terwijl mij zoon en ik er (letterlijk) met onze neus bovenop zaten. Een magisch moment...

Het eerste kuiken rust uit na zijn zware inspanning...

Toen werd pas duidelijk hoe onvoorbereid we waren! In allerijl een kartonnen doos met hoge wanden klaargemaakt (keukenpapier op de bodem, een oude gloeilap op een plank als plafond, met de compost-thermometer de temperatuur gemeten tot we ongeveer 37 graden hadden. 

Broertjes en zusjes erbij...

Chipie is 24 uur alleen gebleven, toen waren nummer 2 en 3 er. En nog een dag later het nakomertje. De kuikens kropen zelf dichter of verder van de lamp om het aangenaam warm te hebben: handig!

Toen begon het culinaire avontuur. Buffet à volonté geopend: gemalen maïs, gehakt koolblad, hardgekookt ei, droge kuikenkorrel (gekocht bij Mijten, die van de Aveve lustten ze niet), en kuikenkorrel gesopt in melk. Amai, dat was wel wat extra werk elke dag!

Zes-gangen menu voor eendenkuikens

Wel, wel, de beestjes groeiden als kool. 24 uur later kon je je al niet meer voorstellen dat zulke joekels ooit in een ei gepast hadden.

Zelf doen? U weze gewaarschuwd: Eenden, zelfs jonge, zijn GEEN propere dieren. Ik bespaar jullie de foto's, maar het water en voedsel moest minimaal 3 keer per dag aangevuld en ververst worden. Na 5 minuten zagen de bakjes en de doos er meestal uit alsof ze al twee weken verwaarloosd waren, en met het ouder worden van de kuikens verbeterde de zaak er niet op.

Na twee weken had ik genoeg van de weeïge zure geur in de huiskamer en verhuisden de eendjes naar buiten, in een verplaatsbare kooi en een knus hokje met stro...
Toen werd het gastronomisch gesproken ook wat rustiger voor mij: twee keer per dag kuikenvoer en water bijvullen. De rest van hun dieet moesten de beestjes dan zelf verzorgen. Ze pikten al snel naarstig miertjes, kevertjes, graszaad en paardenbloemblaadjes uit het gras.

Ze zijn nu een goeie drie weken oud. De eerste veerschachten worden zichtbaar. Ze fluiten nog steeds opgewonden als ze mijn zoon zien.

De volwassen eenden komen vaak op bezoek. Ik heb een paar keer getwijfeld om de jonkies los te laten, maar het zijn nog zulke hapklare brokjes, en behalve een vos hebben we ook al een paar keer een wezel gezien. Dus blijven de babies nog een paar weken in hun kooitje met uitzicht...

Behalve Chipie, die mag af en toe eens een wandelingetje maken:

Chipie en zijn mama (mijn zoon) samen op stap!